Ένα ιστολόγιο για τα πρόσωπα και τα γεγονότα που μέσω της τέχνης και των διάφορων μορφών της, συγκίνησαν και ενέπνευσαν, μένοντας χαραγμένα για πάντα στη συνείδηση των ανθρώπων.
Η Κου Κλουξ Κλαν ιδρύθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1865 στην κωμόπολη Πουλάσκι κοντά στα σύνορα Τένεσι και Αλαμπάμα.
ku klux klan
Αρχικός στόχος της ρατσιστικής αυτής οργάνωσης, ήταν η παρεμπόδιση της πνευματικης και κοινωνικής ανάπτυξης των μάυρων που ειχαν ήδη απευλευθερωθεί μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου και την ήττα των Νότιων από τους Βόρειους. Τα ιδρυτικά μέλη της, ήταν οι εξής: Φράνκ Μακ Κορντ, Τζον Μπ. Κένεντι, Τζέιμς Ρ. Κρόου, Κάλβιν Τζονς, Τζον Λέστερ, Ρίτσαρντ Ρ. Ριντ, Νάθαν Μπερντφορντ Φορεστ, Ουίλιαμ Τζοσεφ Σίμονς, ¨Εντουαρντ Γιαγκ Κλάρκ, Ελίζαμπεθ Ταιλερ, Χιραμ Ουεσλι Ιβανς, Ντειβιντ Στεφενσον, Τζέιμς Αρλοντ Κόουλεσκοτ και Ρόμπερτ Μ. Σέλτον.
Η ονομασία της Κου Κλουξ Κλαν, προέρχεται από σύνθεση της ελληνικής λέξης κύκλος (Κου Κλουξ) και της αγγλικής clan (φυλή). Οι Κου Κλουξ Κλαν, δρούσαν νύχτα τρομοκρατώνοντας και σκοτώνοντας, ως επί το πλείστον , μαύρους αλλά και πολλούς λευκούς που τους θεωρούσαν επικίνδυνους. Παραδέχονταν ως Αμερικάνους μονο τους λευκούς και μάλιστα αυτούς που είχαν
ku klux klan
αγγλοσαξωνική καταγωγή. Το 1858 η Κου Κλουξ Κλαν αριθμούσε 550.000 μέλη περίπου και ήταν τότε που η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε τη διάλυσή της , εξαιτίας της εγκληματικής της δράσης. Για αρκετά χρόνια είχε σχεδόν εξαφανιστεί όμως γύρω στα 1916 ξανάρχισε την δράση της με πολύ χειρότερους τρόπους. Τα θύματα της πλέον δεν ήταν μόνο οι μαύροι αλλά και οι Εβραίοι, οι Καθολικοί, οι Ιάπωνες και οι ομοφυλόφιλοι . η νέα εκστρατεία εναντίον της είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και την καταδίκη σε βαριές ποινές ορισμένων μελών της. Ωστόσο όμως ακόμη και σήμερα η εγκληματική της δράση συνεχίζεται σε σημαντικό βαθμό και είναι σπάνιες οι φορές που τα μέλη της οδηγούνται σε δίκες αλλά και στις περιπτώσεις αυτές οι καταδίκες τους είναι ελάχιστες ως μηδαμινές , εξαιτίας της τρομοκρατίας που ασκεί η οργάνωση στους μάρτυρες, έστω και αν αυτοί είναι ακόμη και στενοί συγγενείς των θυμάτων της. Οπτικοακουστικό υλικό:
Στο νότιο άκρο της Αφρικής ανάμεσα στις λίμνες Κιβού και Βικτώρια βρίσκεται το κρατίδιο της Δημοκρατίας της Ρουάντα.
Οι κάτοικοι της περιοχές ονομάζονται Ρουάντοι και χωρίζονται σε 2 μεγάλες εθνολογικές ομάδες. Τους Μπαχουντού οι οποίοι είναι γεωργοί και οι Βαχούμα που είναι κτηνοτρόφοι.
Το 60% των κατοίκων της Ρουάντα είναι Χριστιανοί, ενώ το 40% πιστεύει σε διάφορες αφρικανικές δοξασίες. Η επίσημη γλώσσα είναι η Κινγιαρουάντα και η γαλλική χρησιμοποιούνται ωστόσο και διάλλεκτοι της γλωσσικής ομάδας των Μπαντού. Αργότερα εμφανίστηκαν και άλλες εθνολογικές ομάδες όπως οι Χουτού, οι Τούτσι κ.α.
Το 1994, ξέσπασε εμφύλιος μεταξύ των φυλών Τούτσι και Χουτού εξαιτίας του φυλετικού μίσους. Χαρακτηριστικό της βιαιότητας που υπήρξε, είναι το γεγονός πως ενώ η εμφύλια σύρραξη διήρκησε 13 εβδομάδες αποδείχτηκε μεγάλο διάστημα για να συντελεστεί μια πραγματική γενοκτονία 500.000-800.000 ανθρώπων από τους κρατούντες τότε την εξουσία στη Ρουάντα.
Τα γεγονός αυτό, αν και καθυστερημένα προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ο.Η.Ε , αλλά μετά την ολοκλήρωσή του , καταδεικνύοντας την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονταν από τη διεθνή κοινότητα τα συνταρακτικά περιστατικά σε χώρες χωρίς ιδιαίτερη γεωπολιτική ή οικονομική σημασία. Καλώς ή κακώς το μέγεθος της καταστροφής αποδόθηκε στο φυλετικό μίσος, που πολλές φορές αποτέλεσε αιτία συρράξεων στην αφρικανική ήπειρο, που σχετίζεται άλλωστε με το τέλος της αποικιοκρατίας οπότε τα σύνορα είχαν χαραχθεί με βάση τα συμφέροντα των αποικιοκρατών.
Ωστόσο όμως, σε έκθεση οργανώσεων προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων δίνονται οι πραγματικές διαστάσεις του όλου ζητήματος. Μέσα από ένα πόρισμα 900 σελίδων περίπου και μετά από καταθέσεις χιλιάδων μαρτύρων ήρθαν στο φως οι πολιτικές ευθύνες της τότε κυβέρνησης της Ρουάντα. Οι συντελεστές της γενοκτονίας των Τούτσι, οι "μορφωμένοι στα δυτικά σχολεία και πανεπιστήμια" Χουτού, διέπραξαν το έγκλημα της γενοκτονίας μόνο και μόνο για να διατηρηθούν στην εξουσία.
Ένα σημαντικό πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση , ήταν το πως θα καταφέρει να στρατολογήσει και να εντάξει στα σώματα επίδοξων δολοφόνων στους "Ιντερχάμου" όπως χαρακτηριστικά λέγονταν , τα μέλη της φυλής Χουτού. Ο τρόπος προσέγγισης των πάπτωχων Χουτού ήταν ένας: Χρηματικά ανταλλάγματα, ρουχισμός, φαγητό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αποδείχθηκαν τελικά ικανά να οδηγήσουν στην γενοκτονία μιας ολόκληρης φυλής.
Στο σημείο αυτό θα κάνουμε μια μικρή αναφορά στη στάση που κράτησαν τα ευρωπαϊκά κράτη και οι ΗΠΑ απέναντι στα γεγονότα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Σύμφωνα με επίσημες εκθέσεις, από τον Νοέμβριο του 1993 υπήρξαν αρκετές προειδοποιήσεις προς τις κυβερνήσεις του Βελγίου, της Γαλλίας, των ΗΠΑ, τον Ο.Η.Ε ότι οι Χουτού θα προχωρήσουν σε γενοκτονία των Τούτσι χωρίς ωστόσο καμία από αυτές τις κυβερνήσεις να ενδιαφερθεί πραγματικά για το τι συμβαίνει στη Ρουάντα την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Χαρακτηριστικό είναι πως ενώ θα μπορούσαν με μια αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων να αποτρέψουν αυτή τη γενοκτονία, εν τούτοις αδιαφόρησαν για τις ζωές χιλιάδων παιδιών και ηλικιωμένων..ίσως γιατί το χρώμα των ανθρώπων και η οικονομική κατάσταση της περιοχής να κοστολογούνταν πολύ ακριβά και ασύμφορα για την οικονομία των χωρών τους....
Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως
περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της
μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο
κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο
βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της
αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου
υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν
ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε
ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ.
Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός
άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα
θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει
να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας,
κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό
άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή
αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και
μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.
Και
γι’ αυτό ο έρωτας κι ο θάνατος που ξεχειλίζουν από τούτο το απόκοσμης
ομορφιάς τραγούδι σε συνεπαίρνουν αμέσως, ρίχνοντάς σε στην αγκαλιά
αυτού του παντοτινού ταγκό, του ρυθμού που αναδύθηκε από τα μπορντέλα
της Αργεντινής για να κατακτήσει, να αλώσει ολοκληρωτικά, το σώμα της
Δύσης.
Όμως σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ
πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς…
Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό
φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα
χρώματα του πάθους παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του…
Το
τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό
αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα
βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια
άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Είναι
ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου μαρτυρίου,
στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των σημαδεμένων,
από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από το
ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη μέρα,
ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το τέλος
τους.
Είναι ποτισμένο από εκείνη τη φρικτή μυρωδιά της καμμένης
σάρκας, από τον παραλογισμό του ναζισμού –του ναζισμού που αναβιώνει
σήμερα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα πια αλλά σαν
θέατρο του παραλόγου.
Αυτό
το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι
μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι
περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου,
πηγαίνοντας από την ουρά της φρίκης, να θανατωθούν και να καούν στα
κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε Εβραίο
μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που
κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το
θάνατο, και την ίδια ώρα που ο συγκρατούμενός τους μουσικός υποχρεωνόταν
από τους ναζί να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της
γήινης κόλασης.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος
της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από
τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει
σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’
αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να
αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…
Γιατί, σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως
διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που
γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που
κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και
γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα
τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή
άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία
ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι
υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής
της φρίκης.
Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η
ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την
ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η
μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί”
εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του
πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που
χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη
μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να
γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η
γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να
αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».
Σήμερα, λοιπόν, με αφορμή τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» - το Πογκρόμ κατά των Εβραίων στις 9 Νοέμβρη του 1938 από τη ναζιστική Γερμανία…
σήμερα «χόρεψέ με στην ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί», μία νότα,
έναν ήχο, μια μελωδία, ένα όραμα που να κάψει επιτέλους τη φρίκη αυτού
του κόσμου, να κάνει στάχτη την ασκήμια του, τον παραλογισμό του, το
μάταιο και άσκοπο πόνο, το θρήνο για την ανθρωπιά που χάνει ξανά και
ξανά στο λυκόφως της ντροπής της η ανθρωπότητα…http://tvxs.gr/news/blogarontas/dance-me-end-love-i-istoria-piso-apo-erotiko-tragoydi-ton-krematorion-toy-thanatoy-
Με τον όρο "Σεπτεμβριανά" προσδιορίζονται τα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 σε βάρος της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη.
Τα γεγονότα σχεδιάστηκαν με πρόφαση την έκρηξη ενός εκρηκτικού μηχανισμού στην αυλή του τουρκικού προξενείου της Θεσσαλονίκης, που, όπως αποδείχτηκε ήταν προβοκατόρικη ενέργεια ενός Τούρκου γραμματέα του προξενείου που αποσκοπούσε στην έναρξη βιαιοτήτων εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύτηκαν και διάφορες τουρκικές εφημερίδες οι οποίες με δημοσιεύματα έτρεφαν ακόμη περισσότερο το ανθελληνικό κλίμα.
Στις 6 Σεπτεμβρίου άρχισαν οι πρώτες οχλοκρατικές εκδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη.
Στην συνέχεια ο τουρκικός όχλος , με την καθοδήγηση φανατικών παρακρατικών στοιχείων, επιδόθηκε σε μεγάλες καταστροφές εναντίων των ελληνικών μειονοτήτων. Αποτέλεσμα ήταν να καταστραφούν ολοσχερώς 2000 σπίτια Ελλήνων, 4.348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 21 εργαστήρια, 110 ξενοδοχεία και εστιατόρια και 26 σχολεία και εγκαταστάσεις πέντε αθλητικών συλλόγων της Πόλης.
Αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών ήταν η μετακίνηση χιλιάδων τρομοκρατημένων Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης προς την Ελλάδα αφήνοντας πίσω ένα μικρό "δείγμα" του Ελληνισμού που σταδιακά συρρικνωνόταν με κίνδυνο την πλήρη εξαφάνιση.
Οπτικοακουστικό υλικό για τον Σεπτέβρη του 1955 στην Πόλη
Γεννήθηκε το 1889 στο Λονδίνο και έκανε τα πρώτα του
καλλιτεχνικά βήματα σε ηλικία 5 ετών όπου και πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή του
θεάτρου. Στα χρόνια που ακολούθησαν δούλεψε σε περιοδεύοντες θιάσους μαζί με
τον αδερφό του Σίντει.
Η
μεγάλη ευκαιρία δεν άρχισε να έρθει. Το 1913 μετά από πρόσκληση πήγε στο Λος Άντζελες
των Η.Π.Α. Εκεί δημιούργησε τον διασημότερο κωμικό τύπο του κωμικού ηθοποιού,
του «Σαρλό». Βασικά χαρακτηριστικά του φανταστικού αυτού χαρακτήρα: Το άκομψο
ντύσιμο, το ιδιόρρυθμο βάβισμά του και οι αστείες γκριμάτσες του.
Το
1918 ίδρυσε στο Χόλυγουντ τη δική του
κινηματογραφική εταιρεία « Ενωμένοι
Καλλιτέχνες» σε συνεργασία με την Πικφορτ, τον Φέρμπονκς και τον Γκρίφιθ και
για την οποία γύρισε πολλά αριστουργήματα του τότε «βωβού» κινηματογράφου που ο
ίδιος, έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε.
Η Λέλα Καραγιάννη, γεννήθηκε
στα 1899 στη Λίμνη Ευβοίας. Ήταν κόρη του Αθανάσιου Μηνόπουλου και της Σοφίας
Μπούμπουλη. Παντρεύτηκε τον Νικόλαο Καραγιάννη, φαρμακοποιό στο επάγγελμα με το
οποίο απέκτησε συνολικά εφτά παιδιά.
Πριν την αντιστασιακή της δράση, ξεχώριζε για το
φιλανθρωπικό της έργο. Αργότερα, με την κατάληψη της χώρας από τις γερμανικές
και ιταλικές δυνάμεις, πιστή στο ιδανικό της Ελευθερίας οργάνωσε ένα δίκτυο
κατασκοπείας με το όνομα «Μπουμπουλίνα».
Σκοπός της οργάνωσης ήταν η πρόκληση φθορών στον κατακτητή,
η συλλογή πληροφοριών από το γερμανικό αρχηγείο, τη μυστική αστυνομία και το
Ιταλικό φρουραρχείο. Σημαντική ήταν επίσης η συνεισφορά της στην φυγάδευση Ελλήνων και συμμάχων προς την Μέση
Ανατολή.
Καθοριστικό
ρόλο στη στον αγώνα εναντίων των
κατακτητών, έπαιξε η οικογένειά της και
ιδιαίτερα τα παιδιά της, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Η ίδια η Καραγιάννη
και το δίκτυο της συνεργαζόταν και με άλλες οργανώσεις στην Αθήνα αλλά και με
αντάρτικες ομάδες στα βουνά. Στενοί της συνεργάτες αποτέλεσαν ο αρχιεπίσκοπος
Δαμασκηνός και ο τότε αρχηγός της αστυνομίας Άγγελος Έβερτ. Η μεταβίβαση
πληροφοριών και οι μυστικές συνεργασίες με Ιταλούς αντιφασίστες και Γερμανούς
αντι- Ναζί, οδήγησαν σε καίρια χτυπήματα εναντίων των δυνάμεων κατοχής. Η
βύθιση πλοίων, η ανατίναξη του αεροδρόμιο Τατοΐου και οι καταστροφές σε
αποθήκες πυρομαχικών, είναι μόνο μερικές
από της ενέργειες της «Μπουμπουλίνας».
Εχθρός
και εμπόδιο στον αγώνα για Ελευθερία αποτέλεσαν δυστυχώς, εκτός από τις κατοχικές
δυνάμεις και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Αυτοί που συνεργάζονταν ανοιχτά με τον
εχθρό για να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος ανθρώπων που
μάχονταν για την Ελευθερία της πατρίδας τους. Αυτοί ήταν που σε συνεργασία με τις
γερμανικές δυνάμεις πρόδωσαν τη Λέλα Καραγιάννηστις 23 Οκτωβρίου του 1941 όπου και συνελήφθει για πρώτη φορά. Μετά από 8
μήνες κράτηση και στρατοδικείο κατάφερε
να απελευθερωθεί τον Μάρτιο του 1942 και
συνεχίσει χωρίς φόβο της αντιστασιακή της δράση. Αρχηγείο της, ένα κατάστημα
στην Οδό Πατησίων. Εκεί με βασικούς συνεργάτες τα παιδιά της και τον Άγγελο
Έβερτ, αφού μεταμφίεζαν Έλληνες και Βρετανούς αγωνιστές, τους χορηγούσαν
πλαστές ταυτότητες και είτε συνέχιζαν τον αγώνα στα βουνά, είτε διέφευγαν στη
Μέση Ανατολή.
Παρά
την κλονισμένη υγεία της συνέχισε τη δράση της μέχρι και το 1944. Στις 11 Ιουλίου
1944 συνελήφθει για τελευταία φορά μέσα στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός». Η
ίδια, λίγο πριν συλληφθεί, φρόντισε να ενημερώσει τους συναγωνιστές της για την
επακόλουθή σύλληψη της, τους ζήτησε να μη φοβηθούν και να συνεχίσουν τον αγώνα
για απελευθέρωση.
Τα
σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια που υπέστη στο κολαστήριο της οδού Μέρλυν,
δε τη λύγισαν αλλά την έκαναν ακόμη πιο δυνατή. Στις 7 Σεπτεβρίου 1944,
μεταφέρθηκε μαζί με τα παιδιά της (Νέλσον και Βύρωνα) στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.Την επομένη το πρωί μαζί με άλλους αγωνιστές
οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Σύμφωνα με μαρτυρίες λίγο πριν εκτελεστεί
φώναξε: «Μη λυγίσετε παιδιά, ας δείξουμε στους
Ούνους πως πεθαίνουν οι Έλληνες».
Το
ελληνικό κράτος και πολλά άλλα κράτη, τίμησαν τη Λέλα Καραγιάννη με σημαντικές
διακρίσεις:
ØΤιμήθηκε
από το ελληνικό κράτος ως αρχηγός της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα»
ØΑπό
το αρχηγείο των ενόπλων δυνάμεων με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας.
ØΑπό
την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Αρετής και αυτοθυσίας.
ØΑπό
τον Βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο ΣΤ’ με τη Χρυσή Βασιλική Δάφνη αλλά και την
καταγραφή του ονόματός στις σελίδες της Αγγλικής Ιστορίας.
ØΑπό
τον Πατριάρχη Αλεξάνδρειας Χριστόφορο ο
οποίος της απένειμε το Σταυρό του Αποστόλου και του Ευαγγελιστή Μάρκου.
ØΑπό
τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Τιμόθεο τον Α’, ο οποίος της απένειμε τον Σταυρό του
Πανάγιου Τάφου.
ØΑπό
το Σύνδεσμο Ελληνίδων επιστημόνων ο οποίος ανέγειρε προτομή στον κήπο της οδού
Τοσίτσα 09-06-1963
ØΗ
γενέτειρά της στη Λίμνη Ευβοίας της έστησε προτομή.
ØΠλήθος
λογοτεχνικών και ιστορικών συγγραμμάτων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων αναφέρονται
στο όνομα και στη δράση της.
ØΗ
Οικία Λέλας Καραγιάννη, κατασκευή του 1923, ανήκει στην ιδιοκτησία του Δήμου
Αθηναίων και έχει κηρυχθεί από το 1995 ιστορικό διατηρητέο μνημείο που
χρειάζεται ειδική προστασία, ως "αξιόλογο δείγμα κτιρίου της ύστερης εκλεκτικιστικής
περιόδου.
