Η περίοδος του
μεσοπολέμου (1920-1940), χαρακτηρίζεται από σημαντικές μεταβολές στον
κοινωνικό, στον πολιτικό και στον οικονομικό τομέα της Χώρας.
Το
γεγονός σταθμός που διαμόρφωσε την μετέπειτα ελληνική κοινωνία, υπήρξε η
Μικρασιατική καταστροφή το 1922. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, το ελληνικό
κράτος, είχε να αντιμετωπίσει διάφορα ζητήματα κοινωνικής και οικονομικής
φύσης. Στον κοινωνικό τομέα, υπήρξε μια μεταβολή στην πληθυσμιακή σύνθεση,
καθώς η είσοδος ενός μεγάλο αριθμού προσφύγων σε συνδυασμό με την έξοδο ενός
τμήματος του πληθυσμού της χώρας σύμφωνα με τις ανταλλαγές πληθυσμών που έγιναν
εκείνη την περίοδο, σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάννης (1923), επηρέασαν όπως ήταν φυσικό τον τομέα της
οικονομίας καθώς έπρεπε να εφαρμοστούν νέοι τρόποι παραγωγής, οι οποίοι θα ήταν
ικανοί να συντηρήσουν τον υπάρχον πληθυσμό αλλά και τους πρόσφυγες.
Οι αλλαγές που
πραγματοποιήθηκαν στον οικονομικό τομέα, σε συνδυασμό με τους νέους τρόπους
καπιταλιστικής ανάπτυξης που εφαρμόστηκαν στη χώρα εκείνη της περίοδο, είχαν
σαν αποτέλεσμα την ταχύτατη ωρίμανση του
εργατικού κινήματος. Η πληθώρα εργατικών χεριών με την έλευση των προσφύγων, οι
νέοι τρόποι οργάνωσης της παραγωγής σε συνδυασμό με την διάδοση σοσιαλιστικών
ιδεών στην χώρα είχαν σαν αποτέλεσμα το
εργατικό κίνημα του μεσοπολέμου να είναι
μαζικό και οργανωμένο κάτω από κοινά αιτήματα.
