Παγκόσμιος Κινηματογράφος: Τσάρλι Τσάπλιν (Charlie Chaplin)

Γεννήθηκε το 1889 στο Λονδίνο και έκανε τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα σε ηλικία 5 ετών όπου και πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή του θεάτρου. Στα χρόνια που ακολούθησαν δούλεψε σε περιοδεύοντες θιάσους μαζί με τον αδερφό του Σίντει.

Η μεγάλη ευκαιρία δεν άρχισε να έρθει. Το 1913 μετά από πρόσκληση πήγε στο Λος Άντζελες των Η.Π.Α. Εκεί δημιούργησε τον διασημότερο κωμικό τύπο του κωμικού ηθοποιού, του «Σαρλό». Βασικά χαρακτηριστικά του φανταστικού αυτού χαρακτήρα: Το άκομψο ντύσιμο, το ιδιόρρυθμο βάβισμά του και οι αστείες γκριμάτσες του.

Το 1918 ίδρυσε στο Χόλυγουντ τη δική του

κινηματογραφική εταιρεία « Ενωμένοι Καλλιτέχνες» σε συνεργασία με την Πικφορτ, τον Φέρμπονκς και τον Γκρίφιθ και για την οποία γύρισε πολλά αριστουργήματα του τότε «βωβού» κινηματογράφου που ο ίδιος, έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε.

Ευβοιώτες Ήρωες: Λέλα Καραγιάννη

Λέλα Καραγιάννη

Η Λέλα Καραγιάννη, γεννήθηκε στα 1899 στη Λίμνη Ευβοίας. Ήταν κόρη του Αθανάσιου Μηνόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Παντρεύτηκε τον Νικόλαο Καραγιάννη, φαρμακοποιό στο επάγγελμα με το οποίο απέκτησε συνολικά εφτά παιδιά.

          Πριν την αντιστασιακή της δράση, ξεχώριζε για το φιλανθρωπικό της έργο. Αργότερα, με την κατάληψη της χώρας από τις γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις, πιστή στο ιδανικό της Ελευθερίας οργάνωσε ένα δίκτυο κατασκοπείας με το όνομα «Μπουμπουλίνα».

          Σκοπός της οργάνωσης ήταν η πρόκληση φθορών στον κατακτητή, η συλλογή πληροφοριών από το γερμανικό αρχηγείο, τη μυστική αστυνομία και το Ιταλικό φρουραρχείο. Σημαντική ήταν επίσης η συνεισφορά της στην  φυγάδευση Ελλήνων και συμμάχων προς την Μέση Ανατολή.

Καθοριστικό ρόλο στη  στον αγώνα εναντίων των κατακτητών, έπαιξε η οικογένειά της  και ιδιαίτερα τα παιδιά της, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Η ίδια η Καραγιάννη και το δίκτυο της συνεργαζόταν και με άλλες οργανώσεις στην Αθήνα αλλά και με αντάρτικες ομάδες στα βουνά. Στενοί της συνεργάτες αποτέλεσαν ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός και ο τότε αρχηγός της αστυνομίας Άγγελος Έβερτ. Η μεταβίβαση πληροφοριών και οι μυστικές συνεργασίες με Ιταλούς αντιφασίστες και Γερμανούς αντι- Ναζί, οδήγησαν σε καίρια χτυπήματα εναντίων των δυνάμεων κατοχής. Η βύθιση πλοίων, η ανατίναξη του αεροδρόμιο Τατοΐου και οι καταστροφές σε αποθήκες  πυρομαχικών, είναι μόνο μερικές από της ενέργειες της «Μπουμπουλίνας».

Εχθρός και εμπόδιο στον αγώνα για Ελευθερία αποτέλεσαν δυστυχώς, εκτός από τις κατοχικές δυνάμεις και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Αυτοί που συνεργάζονταν ανοιχτά με τον εχθρό για να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος ανθρώπων που μάχονταν για την Ελευθερία της πατρίδας τους. Αυτοί ήταν που σε συνεργασία με τις γερμανικές δυνάμεις πρόδωσαν τη Λέλα Καραγιάννη  στις 23 Οκτωβρίου του 1941 όπου και συνελήφθει για πρώτη φορά. Μετά από 8 μήνες κράτηση και  στρατοδικείο κατάφερε να απελευθερωθεί  τον Μάρτιο του 1942 και συνεχίσει χωρίς φόβο της αντιστασιακή της δράση. Αρχηγείο της, ένα κατάστημα στην Οδό Πατησίων. Εκεί με βασικούς συνεργάτες τα παιδιά της και τον Άγγελο Έβερτ, αφού μεταμφίεζαν Έλληνες και Βρετανούς αγωνιστές, τους χορηγούσαν πλαστές ταυτότητες και είτε συνέχιζαν τον αγώνα στα βουνά, είτε διέφευγαν στη Μέση Ανατολή.

Παρά την κλονισμένη υγεία της συνέχισε τη δράση της μέχρι και το 1944. Στις 11 Ιουλίου 1944 συνελήφθει για τελευταία φορά μέσα στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός». Η ίδια, λίγο πριν συλληφθεί, φρόντισε να ενημερώσει τους συναγωνιστές της για την επακόλουθή σύλληψη της, τους ζήτησε να μη φοβηθούν και να συνεχίσουν τον αγώνα για απελευθέρωση.

Τα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια που υπέστη στο κολαστήριο της οδού Μέρλυν, δε τη λύγισαν αλλά την έκαναν ακόμη πιο δυνατή. Στις 7 Σεπτεβρίου 1944, μεταφέρθηκε μαζί με τα παιδιά της (Νέλσον και Βύρωνα) στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.  Την επομένη το πρωί μαζί με άλλους αγωνιστές οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Σύμφωνα με μαρτυρίες λίγο πριν εκτελεστεί φώναξε: «Μη λυγίσετε παιδιά, ας δείξουμε στους Ούνους πως πεθαίνουν οι Έλληνες».

Το ελληνικό κράτος και πολλά άλλα κράτη, τίμησαν τη Λέλα Καραγιάννη με σημαντικές διακρίσεις:

Ø Τιμήθηκε από το ελληνικό κράτος ως αρχηγός της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα»

Ø Από το αρχηγείο των ενόπλων δυνάμεων με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας.

Ø Από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Αρετής και αυτοθυσίας.

Ø Από τον Βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο ΣΤ’ με τη Χρυσή Βασιλική Δάφνη αλλά και την καταγραφή του ονόματός στις σελίδες της Αγγλικής Ιστορίας.

Ø Από τον Πατριάρχη Αλεξάνδρειας Χριστόφορο  ο οποίος της απένειμε το Σταυρό του Αποστόλου και του Ευαγγελιστή Μάρκου.

Ø Από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Τιμόθεο τον Α’, ο οποίος της απένειμε τον Σταυρό του Πανάγιου Τάφου.

Ø Από το Σύνδεσμο Ελληνίδων επιστημόνων ο οποίος ανέγειρε προτομή στον κήπο της οδού Τοσίτσα 09-06-1963

Ø Η γενέτειρά της στη Λίμνη Ευβοίας της έστησε προτομή.

Ø Πλήθος λογοτεχνικών και ιστορικών συγγραμμάτων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων αναφέρονται στο όνομα και στη δράση της.

Ø Η Οικία Λέλας Καραγιάννη, κατασκευή του 1923, ανήκει στην ιδιοκτησία του Δήμου Αθηναίων και έχει κηρυχθεί από το 1995 ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειάζεται ειδική προστασία, ως "αξιόλογο δείγμα κτιρίου της ύστερης εκλεκτικιστικής περιόδου.

Πηγή: Εταιρεία Ευβοϊκών Μελετών. 

http://www.e-e-s.gr/default.asp 

Αναμνηστική πλάκα στην oικία της Λέλας Καραγιάννη

Η Οικία της Λέλας Καραγιάννη

Ντοκιμαντέρ για τη Λέλα Καραγιάννη

http://webtv.ert.gr/katigories/politismos/08sep2015-sinantisis-me-ti-mitera-mou-lela-karagianni/

http://www.filmfestival.gr/docfestival/2006/index.php?page=filmdetails&ln=gr&box=greek&id=479 

Φοιτητικές Εξεγέρσεις (2): Πεκίνο 1989

Πλατεία Ουράνιας Ειρήνης

Λίγα χρόνια πριν τη φοιτητική εξέγερση του 1989, οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα, δημιούργησαν το έναυσμα για αντικαθεστωτικές διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις. Τον Ιούνιο του 1989 οι διαδηλώσεις έγιναν ακόμη μαζικότερες. Οι διαδηλωτές διεκδικούσαν: Δημοκρατία, σεβασμό στις ατομικές ελευθερίες και αναγνώριση των ανεξάρτητων φοιτητικών ενώσεων.  

          Για την καταστολή τους, το καθεστώς του Πινγκ δίνει εντολή στον στρατό να καταπνίξει την Εξέγερση. Φορτηγά του στρατού και τεθωρακισμένα στρέφονται εναντίον του άμαχου πλήθους που αριθμούσε περίπου 100.000 άτομα και βρίσκονταν συγκεντρωμένα  στην πλατεία Ουράνιας Ειρήνης. Οι διαδηλωτές, αντεπιτίθενται και στρέφονται  προς τις δυνάμεις του στρατού δημιουργώντας το απόλυτο χάος.  Ο απολογισμός τραγικός. 3,600 νεκροί πολίτες.

Dιαδηλωτής μπροστά από το τανκ.

          Την επόμενη μέρα, το καθεστώς πανηγύριζε για την «επιτυχή» όπως χαρακτήριζε καταστολή της διαδήλωσης, παρά τον τεράστιο αριθμό των νεκρών.

11 Ιουλίου 1988: Το τρομοκρατικό χτύπημα στο ελληνικό κρουαζιερόπλοιο “City of Poros”

Το κρουαζιερόπλοιο "City of Poros"

Μια από τις σοβαρότερες τρομοκρατικές ενέργειες σε πλοίο, συνέβη στις 11 Ιουλίου 1988 στο κρουαζιερόπλοιο “City of Poros” της εταιρείας «Κυκλαδίτικες Κρουαζιέρες», το οποίο εκτελούσε μίνι κρουαζιέρες στον Αργοσαρωνικό. Στο πλοίο επέβαιναν συνολικά 500 επιβάτες σχεδόν όλοι τους αλλοδαποί, κυρίως Γάλλοι, Βρετανοί αλλά και από την Ανατολική Ευρώπη και από τους οποίους 9 έχασαν τη ζωή τους αναμεσά τους και ο ύπαρχος του πλοίου Αντώνης Δεΐμέζης, ενώ 60 περίπου επιβάτες τραυματίστηκαν.

Φοιτητικές εξεγέρσεις (1): Πανεπιστήμιο Berkeley, San Francisco

          Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο πόλεμος στο Βιετνάμ οδήγησε σε μαζικές κινητοποιήσεις φοιτητών και πολιτών. Εκτός από αντιπολεμικά αιτήματα, θέτονταν και άλλα, που αφορούσαν φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας.

          Τον Απρίλιο του 1968, φοιτητές καταλαμβάνουν το Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης απορρίπτοντας ολοκληρωτικά τον Ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α. , μάχονται εναντίων των φυλετικών διακρίσεων αλλά και εναντίων των κέντρων κατάταξης που λειτουργούσαν μέσα στο πανεπιστήμιο. Η αναταραχή διαρκεί 2 μήνες όταν και διαλύεται βίαια από τις επεμβάσεις της αστυνομίας και της εθνοφυλακής.

Τα Τραγούδια της Φωτιάς (1974)

Τα τραγούδια της φωτιάς

Νίκος Κούνδουρος (1974)

Η ταινία αποτυπώνει με γλαφυρότητα τη θεαματική κοινωνική εκτόνωση αμέσως μετά την πτώση της Δικτατορίας. Όλοι τραγουδούσαν στους ρυθμούς του Θεοδωράκη, του Λοΐζου και του Μαρκόπουλου σε μεγάλες συναυλίες, ογκώδης συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια.

            Επίκεντρο της ταινίας αποτελούν οι δυο μεγάλες συναυλίες στο γήπεδο Καραϊσκάκη και της λεωφόρου Αλεξάνδρας που έγιναν το Φθινόπωρο του 1974. Το υλικό συμπληρώνεται με τις πορείες από την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, τη συνέντευξη του Χρήστου Ρεκλείτη αγωνιστή κατά της χούντας και την κηδεία του Δώρου Λοΐζου στην Κύπρο.

            Ο Νίκος Κούνδουρος έχει πει για την ταινία αυτή: «Το μόνο ντοκιμαντέρ που έχω φτιάξει, μια ταινία συντεθειμένη από φωνές και αιτήματα όπως αυτά διαμορφώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας αμέσως μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Μια ταινία ωδή στη λευτεριά»

            Τότε, «Τα τραγούδια της φωτιάς» δεν έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση στο κοινό, καθώς αφορούσαν γεγονότα τα οποία ζούσε και δεν είχαν εδραιωθεί στη συλλογική μνήμη και συνείδηση. Σήμερα, αποτελούν σημείο αναφοράς για την συγκεκριμένη περίοδο.

 Πηγη:

Σολδάτος Γιάννης, Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, τόμος 2.

Στιγμιότυπα από την Ταινία

 

Άλλες πηγές: 

https://www.youtube.com/watch?v=g8kiKAxBIF4

http://www.tainiothiki.gr/v2/filmography/view/1/2323/